Over uitzonderlijke talenten zegt men wel eens dat ze geboren zijn voor het vak. Over Guy Pieters kan je dat bezwaarlijk zeggen. Als kind wees weinig erop dat hij ooit in de kunstwereld zou terechtkomen. Thuis had men er weinig voeling mee. Zijn vader was huisschilder, zijn moeder runde een verfwinkeltje. Zelf stopte hij al op zijn veertiende met school. “Om het gezin financieel te ondersteunen”, mijmert hij over zijn jeugd. “Mijn vader heeft op een bepaald moment twee longembolieën gekregen, waardoor hij moest stoppen met werken. Na verloop van tijd ben ik daarom beginnen helpen in de winkel van mijn moeder. Ik kreeg er een eigen plekje om sigaretten en kranten te verkopen. Daarmee is het eigenlijk allemaal begonnen. We woonden in Sint-Martens-Latem, dat altijd een aantrekkingspool is geweest voor kunstenaars. Veel artiesten van de Latemse School kwamen regelmatig bij me langs. Op een dag vroeg Hubert Malfait of ik een van zijn schilderijen te koop wilde hangen achter de toonbank. Mijn ouders wisten niet wat ze zagen: dat ene schilderijtje leverde meer op dan een paar weken omzet van de hele winkel.”

Guy Pieters was negentien toen hij besliste om een kleine kunstgalerie te beginnen naast de verfwinkel van zijn moeder. Daar zou hij jarenlang lokale en regionale kunst verhandelen. Tot hij Linda leerde kennen. Ze werd Pieters’ vrouw en muze, maar ook zijn partner in crime die hem bij de hand nam en introduceerde in de internationale kunstmarkt. “Zonder haar zaten we hier nu niet”, geeft hij toe. “Ze heeft mij de ogen geopend en gepusht om verder te kijken dan Sint-Martens-Latem. Het is Linda die mij avant-gardistische kunst heeft leren appreciëren en begrijpen. Zelf stond ik er aanvankelijk terughoudend tegenover. Maar haar onbevangenheid en oog voor esthetiek hebben mijn visie volledig doen kantelen. Dankzij haar ben ik gaan beseffen dat er meer was dan de Latemse School.”

De galerie in Sint-Martens-Latem werd in 2018 gesloten. In de zomer van dat jaar richtten Guy en Linda de 'Fondation Linda et Guy Pieters' op in Saint-Tropez. Maar het meest zichtbaar is de Fondation in Knokke, waar de galerieteller inmiddels op drie staat en het koppel sinds juli vorig jaar ook woont. “Knokke heeft iets aparts”, hunkert hij. “De dorpachtige sfeer, de prachtige natuur, de algehele vibe. Ik vind er dezelfde savoir-vivre terug als in Sint-Martens-Latem en Saint-Tropez. We hebben een tijdje een galerie in Parijs gehad, maar daar voelden we ons nooit echt thuis. Hetzelfde voor New York en Londen: te groot, te anoniem. Ik ben erg gesteld op vriendelijkheid, op de warmte van de mensen. Knokke heeft een stedelijk niveau, maar is ook altijd authentiek gebleven. Elke ochtend stap ik de fiets op en maak ik een tochtje door het Zwin. Ik kan daar geweldig van genieten. Het is al wat ik nodig heb om volledig opgeladen aan de dag te beginnen.”

Pieters opende medio jaren tachtig zijn eerste filiaal in Knokke op de zeedijk van Het Zoute. In 2000 verhuisde de galerij naar een ander pand op de zeedijk en enkele jaren daarna kwam er een tweede galerij bij in de Kustlaan. In 2014 verhuisden ze opnieuw naar een veel grotere galerie op het Albertplein. Naast de twee galerijen is er sinds mei dit jaar bovendien 'The Office', een publieke werk- en stockruimte, waar je als verzamelaar ook op afspraak de nieuwste stukken kan komen bewonderen. Een werkwijze die wat doet denken aan de private sales bij grote veilinghuizen. Belangrijke kunstwerken worden er vaak privé verkocht, buiten de veilingen om, zodat zowel verkoper als koper discreet blijven. “Ik ben ervan overtuigd dat de meest kwalitatieve stukken tegenwoordig op die manier verhandeld worden”, legt Pieters uit. “Het is een heel persoonlijke manier van werken. Bovendien zorg ik ervoor dat de kunstwerken gepresenteerd zijn zoals thuis. Ik wil dat mensen meteen kunnen ervaren wat een kunstwerk met ze zal doen.”